Дырэктар філіяла СВ «Газавік-Сіпакова» РУП «Магілёўаблгаз» Вадзім Гарбіна: «Будзь такім, якімі хочаш бачыць падначаленых»
Источник: www.sb.by
Праз год пасля ўзначальвання шклоўскага філіяла «Газавік-Сіпакова» РУП «Магілёўаблгаз» малады дырэктар Вадзім ГАРБІНА ў раёне прызнаны «Чалавекам года». Гаспадарка прымала ўдзельнікаў і гасцей раённых, а потым рэспубліканскіх «Дажынак» сярод гаспадарак канцэрна «Белпаліўгаз». Мінулагодняй восенню ў час наведвання філіяла кіраўнік дзяржавы высока ацаніў дзейнасць працоўнага калектыву, а дырэктар адзначаны Падзякай Прэзідэнта.
Па асноўных эканамічных паказчыках сельгаспрадпрыемства сярод лепшых у раёне і вобласці: з кожнага з 1762 гектараў збожжавых і зернебабовых атрымана па 53 цэнтнеры зерня, а насення рапсу — па 50 на круг.
Паспяхова працуюць жывёлаводы. Сярэднегадавы надой ад кожнай з 1860 кароў набліжаецца да 8000 кілаграмаў, штодзённа для перапрацоўкі на філіял «Бабушкина крынка» адпраўляецца амаль 40 тон малака.
За гэтымі дасягненнямі стаяць людзі. У першую чаргу многае залежыць ад таго, хто кіруе калектывам. Наколькі ён прафесійна адукаваны, гаспадарлівы, які ў яго падыход да падначаленых. Роля асобы на вытворчасці па-ранейшаму высокая.
Звычайна выпадковасць звязана з лёсам чалавека тугім вузлом. Хутчэй за ўсё, гэта і ёсць яе рэальнае адлюстраванне. Так атрымалася і ў жыцці сялянскага сына Вадзіма Гарбіны. Бацька яго Станіслаў Іванавіч пасля заканчэння Навагрудскага сельгастэхнікума працаваў аграномам, потым брыгадзірам у воранаўскім калгасе імя Мічурына. Маці Яніна Мар’янаўна была медыкам. Сынам Віктару і Вадзіму бацькі не навязвалі выбар прафесіі, але з малых гадоў прывучалі да сялянскай працы. Хлопчыкі раслі дужымі, захапляліся спортам. Малодшы Вадзім не сумняваўся, кім хоча быць. У старэйшых класах вырашыў пасля атрымання атэстата сталасці паступаць вучыцца на фізкультурніка. «Усё атрымаецца», — гаварыў сабе з упэўненасцю юнак. Але не хапіла спартыўнай здольнасці, каб задуманае здзейснілася. І хаця ад няўдачы гарчыла на душы, але ўсё ж такі развітаўся з юнацкай марай. Каб не губляць год, вырашыў падаць дакументы ў Гродзенскі дзяржаграўніверсітэт. Не было часу рыхтавацца да ўступных экзаменаў, але фартуна на гэты раз была на яго баку. Ён стаў студэнтам факультэта аховы раслін.
Спатрэбіліся веды, атрыманыя на школьных уроках біялогіі класнага кіраўніка Тамары Яўгенаўны Аўкштулевіч. Настаўніца захапляюча ўводзіла вучняў у асновы біялагічнай навукі.
— Ва ўніверсітэце пашчасціла на цікавых выкладчыкаў, — узгадвае Вадзім Гарбіна. — Запомніліся лекцыі па фітапаталогіі — пра хваробы раслін, а таксама па энтамалогіі — пра карысных насякомых, якія паядаюць яйца шкоднікаў. Тэарэтычны курс дапаўняўся практычнымі заняткамі на палях гродзенскіх гаспадарак. Пасля чацвёртага курса паўгода практыкаваўся ў англійскага фермера. У Туманны Альбіён дабіраліся аўтобусам паўтара сутак, за акном мільгалі польскія, нямецкія, французскія землі. На пароме пераправіліся цераз праліў Ла-Манш.
— Чым запомнілася замежная студэнцкая практыка?
— Гулам самалётаў. Фермерская гаспадарка, дзе праходзілі практыку, размешчана ў графстве Кент побач з лонданскім аэрапортам Хітроу. У добрае надвор’е бесперапынна садзяцца і ўзлятаюць самалёты. Узлётныя палосы выцягнуліся амаль на два дзясяткі кіламетраў, да іх прымыкаюць фермерскія землі.
Кожны дзень практыкі быў напоўнены справамі: разбіралі цяпліцы, збіралі ягады, яблыкі, знаёміліся з культурай земляробства. Праца на зямлі ўсюды аднолькавая, а вось парадку ў англічан можна павучыцца. Усюды дысцыпліна. Аніякіх перакураў, перакусаў ці размоў. Для гэтага на працягу дня вызначаецца асобны час.
— Пасля замежнай практыкі заставаўся яшчэ год вучобы.
— Так. Вярнуліся дамоў восенню. А вясною на выдатна абараніў дыпломную работу і атрымаў накіраванне на працу ў воранаўскую гаспадарку «Рассвет-Агра». Так сталася, што ў канторы выпадкова сустрэўся з дзяўчынай. Зацікавіла яна мяне. Пазнаёміліся. Алена пасля заканчэння каледжа працавала праграмістам. Праз год пажаніліся. Нарадзіўся першынец, якога назвалі Кірылам, а потым і дачушка Ангеліна. Непадалёку ад маіх бацькоў у вёсцы Канвелішкі атрымалі дом ад гаспадаркі. Жонка завочна скончыла Беларускі нацыянальны тэхнічны ўніверсітэт і атрымала дыплом інжынера-праграміста. Гаспадарка, дзе я кіраваў агранамічнай службай, паспяхова развівалася. У мяне склаліся добрыя адносіны з кіраўніком суседняга філіяла «Пратасаўшчына» РУП «Гроднааблгаз» Віктарам Семяновічам. Па яго рэкамендацыі мне паступіла прапанова ўзначаліць шклоўскі філіял РУП «Магілёўаблгаз».
У трыццаціградусны мароз на пачатку 2017 года ўсёй сям’ёй адправіліся ў шклоўскі аграгарадок Дабрэйка, дзе нас чакаў утульны двухпавярховы катэдж. Мяне прадставілі калектыву філіяла СВ «Газавік-Сіпакова» РУП «Магілёўаблгаз». І пачаўся новы віток майго жыцця.
— Вадзім Станіслававіч, наўрад ці знойдзеш кіраўніка, які на поўным сур’ёзе мог заявіць: прыйшоў у гаспадарку і ўсё пайшло як па масле. А вы з чаго пачыналі сваё дырэктарства?
— З гаспадаркай пазнаёміўся пасля таго, як атрымаў прапанову ўзначаліць яе. Вытворчыя паказчыкі былі сярэднія. Аглядаў фермы, майстэрню, заснежаныя палі.
Пэўна, свежы позірк садзейнічае руху наперад. Здзівіла, што роўна ў пяць гадзін вечара нікога не застанеш на вытворчасці. Даводзілася пераломваць сітуацыю — прывучаць людзей да элементарнай дысцыпліны: не адбываць працоўны час, а выконваць даручаную справу. Так і пачынаў з навядзення парадку на кожным працоўным месцы.
— Вы ўжо чацвёрты год дырэктар. Як заваёўвалі аўтарытэт?
— Па-рознаму: даводзілася з тымі, хто парушаў парадак, развітвацца. Паступова абнавіўся калектыў галоўных спецыялістаў. Так, маім намеснікам па раслінаводстве стаў былы галоўны інжынер Мікалай Сталяроў, яго замяніў Ігар Катляроў, а агранамічную службу ўзначаліў Сяргей Іваноў. Іх калектыў папоўнілі выпускнікі Беларускай дзяржветакадэміі. Нікога праз калена не ламаў.
— Па адукацыі вы аграном-аграхімік. Як кіраўнік, у адказе і за дзейнасць усяго калектыву. Як удалося за год павялічыць прадукцыйнасць дойных кароў амаль на 800 кілаграмаў?
— Пасада абавязвае ведаць усё. Нашы жывёлаводы намераны ўзяць васьмітысячны рубеж па надоях малака. Веды чэрпаю з літаратуры, штосьці ў калег пераймаю.
Усяго ў калектыве 250 працаўнікоў. На тэрыторыі гаспадаркі два дзясяткі вёсак. Ад цэнтральнай сядзібы да Шклова 12 кіламетраў, ад Магілёва — у два разы больш. Многія вяскоўцы заняты там на вытворчых прадпрыемствах. Адчуваецца недахоп жывёлаводаў, не хапае і механізатараў. У перыяд важных сельскагаспадарчых кампаній дапамагаюць шэфы з прамысловых прадпрыемстваў, з якімі падтрымліваем сувязь. Пастаянна абнаўляецца машынна-трактарны парк, будуецца жыллё, развіваецца сацыяльная сфера. Цэнтральную сядзібу — аграгарадок Дабрэйка — упрыгожылі Дом культуры, дзіцячыя яслі-сад, тыпавыя катэджы працаўнікоў гаспадаркі.
Так склалася, што пачатак майго дырэктарства прыпаў на зіму. Параіўся з галоўнымі спецыялістамі, да палявых работ вырашылі перагледзець севазварот. Памянялі структуру пасяўных плошчаў: пашырылі клін шматгадовых траў на ворыве. У асноўным сеем канюшыну і люцэрну. Вядома, шматгадовыя травы — выдатны папярэднік любой культуры. Пасля першага ўкосу гэтых траў уносім гліфасаты, комплекс тукаў, затым зааром поле, каб зямля ўляглася. Гэта важна для ўсходаў. На гэтым полі сеем азімы рапс. Некаторыя ўчасткі, засеяныя заходнееўрапейскім гібрыдам «Арыёлус», далі па 70 цэнтнераў насення. Для рэспублікі гэта рэкорд. Сочым, якія сарты лепш пераносяць нашы зімы, летнія засухі. Насенне абавязкова апрацоўваем і пасля ўсходаў вытрымліваем усю тэхналогію догляду за пасевамі. Пад яравы і азімы рапс штогод адводзім 600 гектараў. Ён цудоўны папярэднік збожжавых. У севазвароце 700 гектараў азімай пшаніцы, якую высяваем пасля крыжакветных. Сёлета эксперыментальна выпрабоўвалі тры віды пшаніцы беларускай і нямецкай селекцыі. Па выніках вызначаем, на які сорт рабіць стаўку. У нашых умовах важна, каб пасевы вытрымлівалі летнюю засуху.
— У гаспадарцы працуе і ваша жонка Алена Мечыславаўна: ёй даручана займацца кадрамі. Напэўна, і дома абмяркоўваеце вытворчыя справы?
— Не без гэтага. Яна моцны дарадчык у працы. Выязджае на фермы, цікавіцца справамі. А дома нас чакаюць сын і дачка. Кірыл двойчы на тыдзень наведвае ў Шклове трэніроўкі па тайскай барацьбе, дачка Ангеліна займаецца гімнастыкай. Так і круцімся ўвесь тыдзень. У мяне выхадных няма ні летам ні зімой. Зараз ціха на полі. У майстэрнях механізатары рыхтуюць тэхніку да вясны, на фермах працуюць жывёлаводы. Штодзённа амаль 40 тон малака адпраўляем для перапрацоўкі на фірму «Бабушкина крынка». Амаль усё прымаецца толькі класа экстра.
— Што на вашу думку галоўнае ў дзейнасці кіраўніка сельгаспрадпрыемства?
— Кіраваць так, каб людзі цябе не баяліся, а паважалі. Важна мець узаемаразуменне. Прыемна, што да мяне звяртаюцца па жыццёвых пытаннях. Перад людзьмі сябе не ўзвышаю. Прыязджаю на жывёлагадоўчую ферму і, калі неабходна закруціць там якую гайку, не цураюся зрабіць. Таксама на полі дапамагаю механізатарам. Для мяне гэта нескладана. І людзі адчуваюць мае адносіны да іх, да агульнай справы. Бывае, што і голас павышу на каго, але імкнуся не перагнуць палку. Раней гарачым быў. Адчуў, што трэба трымаць у кулаку пачуцці. Мудры абласны начальнік параіў: «У гарачых сітуацыях не спяшайся з вывадамі, палічы да 30, астынь, супакойся і заўважыш карысць». Так імкнуся паступаць.
— Заслужыць давер — не механічны прыём, а майстэрства сэрца. А як у вас атрымліваецца?
— Давер справамі і ўчынкамі зарабляецца. У гэтыя снежаньскія дні ў нас, каталікоў, час пакаяння. Калі чалавек нешта дрэннае зрабіў, яму варта дапамагчы выправіцца. Людзі павінны адзін аднаго падтрымліваць. Так мяне выхоўвалі бацькі, так і мы з жонкай дзяцей настройваем сябе паводзіць. Калі ты да людзей з адкрытай душой, то і яны ўзаемнасцю адкажуць. Каб заваяваць давер, трэба шмат намаганняў. А страціць яго можна з-за дробязі. Гэта варта памятаць кожнаму.
— Вадзім Станіслававіч, ваша галоўнае правіла як кіраўніка?
— Будзь такім, якімі хочаш бачыць падначаленых. Таму заклік «пачні з сябе» ва ўсе часы актуальны. Лічу, што калі працаваць, то аддана. А інакш немагчыма. Той, хто не шкадуе сябе ў працы, абавязкова атрымлівае ва ўзнагароду поспех. Так я гаварыў Прэзідэнту, калі летась ён наведваў гаспадарку. Яму да спадобы прыйшоўся парадак на мехдвары, фермах. Развітваючыся, тройчы паціснуў мне руку і пажадаў далей так трымаць!
